رباتی که احساسات خود را بروز می‌دهد

 رباتی که احساسات خود را بروز می‌دهد

دانشمندان ژاپنی موفق به ساخت رباتی شده‌اند که می‌تواند احساسات خود را بروز دهد. دانشمندان دانشگاه واسدا (waseda) در ژاپن تحت همکاری مشترک با شرکت ربات سازیTsmuk Ltd موفق به ساخت رباتی به نام Kobian شده‌اند که صورتش به وسیله‌ی چندین موتور برای بیان احساسات کنترل می‌شود. این موتورها می‌توانند حالات چهره‌ی ربات را به صورت اتوماتیک تغییر دهند. بنا بر گفته‌ی متخصصین و سازندگان این ربات احساساتی، Kobian می‌تواند بخنند، گریه کند، آه و حتی خمیازه بکشد.

• توضیحات فنی این ربات دوست داشتنی : PDF 1  PDF 2
•   ویدیویی از حرکات این ربات : kobian video

Waseda University Global Robot Academia

[Show as slideshow]

ربات سمندر Salamandra

  سمندر رباتی برای درک ضایعات نخاعی در انسان

دانشمندان سوئیسی و فرانسوی نتایج کارشان با یک ربات سمندر  ‍(Salamandra Robotica) مانند را اعلام کردند که می‌تواند باعث درک بهتر ضایعات طناب نخاعی شود. این ربات می‌تواند سرعت و طرز راه رفتنش را در پاسخ به پیام‌های الکترونیکی تغییر دهد، امری که نشان می‌دهد کارکرد عصبی توزیعی طناب نخاعی، کلید درک حرکات پیچیده ستون فقرات است. دانشمندان دانشگاه بوردوی فرانسه و مدرسه پلی‌ تکنیک فدرال لوزان سوئیس (EPFL | École Polytechnique Fédérale de Lausanne) این سمندر رباتی را خلق کرده‌اند که موجود زردرنگ چهارپایی است که پیام‌های یک مرکز محرک کامپیوتری را دنبال می‌کند. حرکات این ربات شبیه حرکات یک سمندر واقعی است.

این دانشمندان می‌گویند ساختن این ربات به این قصد انجام شد که نشان دهد مدل‌سازی آن‌ها در مورد حرکات ستون فقرات در واقعیت نیز عمل می‌کند. از آنجایی که این پژوهش ممکن است به درک بهتر شیوه‌ی مداربندی عصبی در نخاع انسان بینجامد، ممکن است به درمان ضایعات نخاع در انسان کمک کند. دکتر لجسپیرت از مدرسه‌ی پلی‌تکنیک لوزان می‌گوید: ‌”طبیعت شیوه‌ای مناسب برای ساختن مداربندی پیچیده‌ در نخاع و سپس کنترل‌کردن عضلات از آنجا یافته است: راه حلی فوق‌العاده برای هماهنگ‌کردن درجات متعدد آزادی حرکات با یک شیوه‌ی ساده توزیعی.”

• دانلود توضیحات فنی ربات Salamandra : ا PDF 1   PDF 2   PDF 3
• دانلود ویدیوهایی از حرکات ربات Salamandra :ا video 1   video 2   video 3

Biorobotics Laboratory BioRob

 

[Show as slideshow]

دانشگاه MIT در پی گسترش دسته‌ای از ربات های مکعبی خود اسمبل

دانشگاه MIT در پی گسترش دسته‌ای از ربات های مکعبی خود اسمبل

شروع این پروژه ی تحقیقاتی دانشگاه MIT ، از بهار گذشته کلید خورد، درست زمانی که دنیلا راس و کایل گیلپین از همین دانشگاه، چیزی به نام “ماسه هوشمند” را معرفی نمودند. ماسه ی هوشمند، توده‌ای از مکعب های رباتیک بسیار کوچکی بود که قابلیت کاملا مستقل تقلید از هر شکل دو بعدی را که شما با آن‌ها می ساختید، داشتند. تنها دلیلی که موجب شده این کار هنوز کاملا رباتیکی نباشد، این است که ماسه ی هوشمند نمی‌تواند خود را حرکت دهد: شما باید برای انجام هر کاری، خودتان آن را حرکت دهید. بخاطر برخی از این دست دلایل، MIT با توسعه ی نسخه‌ای جدید از ماسه ی هوشمند با عنوان THAT CAN MOVE ALL BY ITSELF، تصمیم به حذف این ویژگی از نسخه قبلی گرفته است.

دانلود کلیپ

جان رومانیشین، دانشمند و محقق دانشگاه MIT، در چند سال گذشته بر روی این مکعب های رباتیک کوچک که M-Block نام دارند، کار می‌کرده است، اما چون زمان زیادی از شروع تحقیقاتش می گذشت و نتیجه‌ای حاصل نشده بود، خیلی‌ها فکر می‌کردند او دیوانه شده است تا اینکه بالاخره توانست کار خود را به نتیجه‌ای برساند. روش کار او به نظر سحر و جادو می رسید اما این روش تنها از فیزیک سرچشمه گرفته بود: با چرخاندن چرخ هرزگرد داخلی تا سرعت ۲۰,۰۰۰ دور در دقیقه و سپس اعمال یک ترمز ناگهانی و حفظ اندازه ی حرکت (تکانه) زاویه ای، باعث می‌شود که کل مکعب ها به حرکت درآیند و در برخی موارد، حتی در یک فاصله ی قابل توجه پرش کنند. در اینجا، در هر لحظه تنها یک محور حرکتی وجود دارد، اما همیشه پتانسیلی برای افزودن دو چرخ هرزگرد بیشتر برای قابلیت حرکت در هر جهتی موجود می باشد.

مکعب ها با آرایشی از آهنرباها به یکدیگر می چسبند و این آهنرباها، آن‌ها را برای چرخش در اطراف لبه ها تقویت می نمایند. این روش هوشمندانه است اما استفاده از آهنرباهای دائمی باعث مشکل شدن حفظ یک مکعب توسط مکعب بخصوص دیگر می شود: تنها راه برای انجام این کار، با نیروهای حرکتی چندگانه می‌باشد که موجب هدر رفتن وقت و انرژی می گردند. بنابراین ترجیح داده می‌شود که هر مکعب قادر باشد آهنرباهای روی خود را به حالت روشن یا خاموش تغییر وضعیت دهد و باعث شود که مکعب X بتواند به مکعب Y، بسیار آسان‌تر و بدون وجود هیچ نگرانی درباره ی برخورد (و یا الحاق) ناگهانی به مکعب N بچسبد.

با در نظر گرفتن موارد ذکر شده، توجه به این نکته نیز جالب است که ماسه هوشمند از آهنرباهای الکتروپرمننت (آهنرباهایی با قابلیت روشن یا خاموش شدن) برای گرفتن انتخابی یک مکعب به منظور چسبیدن به مکعبی دیگر استفاده می کند. با قابلیت اتصال انتخابی و سه محور کنترل، می‌توان یک گروه از M-Block ها را تصور کرد که می‌توانند یک سری از تحقیقات را در روشی جدید شروع نمایند.

همچنین باید این مورد نیز ذکر شود که استفاده از چرخ واکنشی داخل یک طرح مکعبی، چند سال پیش در آزمایشگاه رافائلو دی.اندرس از دانشگاه ETH زوریخ آزمایش شده بود. هنوز هم به صورت فعالانه ای بر روی Cubli (مکعب رباتیک دانشگاه زوریخ) کار می‌شود و در حالی که آن‌ها، از این چرخ برای ایجاد تعادل بر روی یک گوشه ی مکعب بهره برده اند، اما همچنان در حال توسعه ی قابلیت پرش هستند، هرچند که مکعب Cubli از سال گذشته در یک بعد کار می کند :

دانلود کلیپ

شنیده شده که در گذشته، تلاش‌های انجام گرفته برای این کار با یک مکعب کامل متمایل،‌ به دلیل میزان انرژی درگیر منجر به تخریب سخت مکعب شد. همچنین Cubli بسیار بزرگ‌تر (و سنگین تر) از یک M-block است که باعث می‌شود مشکلاتش در حرکت دادن خود به صورت نمایی بیشتر شود، با این حال در زمانی که این کار انجام شود، واقعاً اتفاق چشمگیری خواهد بود.
در همین حال، در دانشگاه MIT نیز بر روی “ایجاد یک ارتش ۱۰۰ تایی از مکعب های رباتیک” به سختی کار شده است و البته، محققان دانشگاه به این مقدار قانع نیستند:

محققین معتقدند که یک نسخه تصفیه شده تر از سیستم آن‌ها می‌تواند حتی برای چیزی شبیه به مقیاس فعلی خود نیز مفید باشد. ارتش هایی از مکعب های متحرک قادر خواهند بود به طور موقت پل ها یا ساختمان‌ها را در طی مواقع اضطراری تعمیر کنند و یا برای بالا بردن و بستن داربست در پروژه های ساختمانی مورد استفاده قرار گیرند. آن‌ها می‌توانند در مواقع لزوم، به شکل‌های مختلف اثاثیه ی خانه‌ها یا تجهیزات سنگین درآیند،‌ همچنین می‌توانند به صورت دسته‌ای در محیط های بیمارستانی یا غیر قابل دسترس برای انسان، تشخیص مشکلات و شکل دهی مجدد خودشان برای ایجاد راه حل‌های مختلف مورد استفاده قرار گیرند.

رومانیشین می گوید: “ما صدها عدد از این مکعب ها را به صورت تصادفی بر روی کف اتاقی پراکنده کردیم و توانایی آن‌ها در شناسایی یکدیگر، ملحق شدن و به طور مستقل و بر اساس تقاضا، تغییر شکل دادن به یک صندلی یا نردبان و یا حتی یک میز را سنجیدیم.”

محققان دانشگاه MIT، ماه آینده کار خود را در کنفرانس بین‌المللی IEEE و در بخش سیستم‌ها و ربات های هوشمند که به میزبانی ژاپن برگزار خواهد شد ارائه می‌دهند.

رابط عصبی/ عضلانی DARPA

DARPAرابط عصبی/ عضلانی 

اندام های مصنوعی در سال های اخیر با توسعه پروتزهایی که می توانند به طور مستقیم توسط اعصاب بیمار کنترل شوند، پیشرفت زیادی کرده اند. اما مشکل فعلی این است که ارتباط بین اعصاب زنده و پروتزها، در طول زمان شکسته می شود و موجب می گردد اتصالات دائم و کنترل عملی دشوار شود. برای درک دلیل این اتفاق و برای کمک به بیماران در کنترل بیشتر بر روی پروتز خود، دارپا تعدادی برنامه را با هدف بهبود رابط های عصبی شروع کرده تا به معلولان اجازه ی کنترل بهتر بر روی پروتز پیشرفته را در کوتاه مدت بدهد.

به گفته وزارت دفاع آمریکا، بیش از ۲۰۰۰ پرسنل نظامی ایالات متحده از سال ۲۰۰۰ تا کنون، از قطع عضوهای مهم رنج می برند. از آنجایی که دولت آمریکا متعهد به ارائه تکنولوژی پیشرفته پروتز به این معلولان است، برنامه قابل اطمینان تکنولوژی های رابط عصبی دارپا ( RE-NET )، بر روی اینکه چرا رابط های عصبی به درستی عمل نمی کنند و چرا یک اندام مصنوعی نمی تواند سیگنال های عصبی را درک کند تا به سرعت و به وضوح حرکت کند، مطالعه می نمایند.

پروژه RE-NET ، به بخش های متعددی برای چند تیم با تمرکز بر روی روش های مختلف تقسیم شده است. یکی از این ها، بافت شناسی های رابط ثابت می باشد که بر روی فعل و انفعالات بین سیستم های حیاتی (زنده) و بیجان (مصنوعی) و دلیل شکست آن ها و همچنین عوامل دیگر درگیر، مطالعه می کند.

بخش های دیگر، تیم های واسط محیطی قابل اطمینان و سیستم عصب مرکزی قابل اطمینان هستند. آنها در حال کار برای ساخت سیستم هایی برای مطالعه و بررسی چگونگی اتصال مستقیم رابط ها به مغز و نخاع می باشند که می توانند برای کنترل پروتز با قابلیت اطمینان و عملکرد بالاتر مورد استفاده قرار گیرند.

می توان یک مثال از این سیستم را در موسسه توانبخشی شیکاگو دید که در آن گروهبان سابق ارتش ، Glen Lehman ، که در عراق مصدوم شده بود، تحت درمان قرار دارد. این گروهبان از رابط های عصبی و عضلات موجود برای نشان دادن کنترل مفصل همزمان از یک دست مصنوعی استفاده می کند. بازوی لیمن متکی به عضله هدفمند تحریک شده با عصب است که شامل انتقال عصب های متعدد به مناطقی از عضله مورد هدف و سپس استفاده از سیگنال های مستقل از اعصاب برای کنترل پروتز می شود.

جک جودی، مدیر برنامه دارپا می گوید: ” اگر چه نسل فعلی رابط های مغز، یا قشر مغز، برای کنترل بسیاری از درجه های آزادی در پروتز پیشرفته استفاده شده اند، محققان هنوز بر بهبود بلند مدت زیست پذیری و عملکرد، کار می کنند.” او ادامه می دهد: ” رابط های محیطی جدید توسعه یافته تحت RE-NET، در حال نزدیک شدن به سطح کنترل نشان داده شده توسط رابط های قشر مغز و عملکرد و قابلیت اطمینان بهتر حیاتی و غیر حیاتی هستند. از آنجا که کاشت آن ها خطری پایین تر و روشی کمتر تهاجمی است، رابط های محیطی، پتانسیل بیشتری نسبت به نفوذ الکترودهای قشری برای درمان کوتاه مدت معلولان ارائه می دهند. پیشرفت برنامه RE-NET در حال حاضر برای مجروحان جنگی در تنظیمات بالینی ساخته شده است.”

یک عامل در کنترل اندام پیشرفته پروتز ، بازخورد حسی است و بدون آن، یک بازوی مصنوعی فقط یک میله مرده از فلز و پلاستیک می باشد که نیاز به کنترل دارد. محققان دانشگاه Case Western Reserve از یک رابط الکترود عصب تخت (FINE) برای نشان دادن بازخورد حسی مستقیم استفاده کرده اند. به جای استفاده از اعصاب باقی مانده بیمار تنها برای کنترل پروتز، این محققان یک اتصال را برای ارائه یک احساس ابتدایی از لمس بکار بردند. به این ترتیب، بیمار دارای سطحی از آگاهی از اندام و آنچه که انجام می دهد، خواهد بود. بنابراین این سیستم می تواند در زیر و رو کردن یک کیف و یا بلند کردن اشیای پنهان در پشت پرده، مورد استفاده قرار گیرد.

دارپا اعلام کرده که برنامه RE-NET تا سال ۲۰۱۶ ادامه خواهد داشت . ویدئوی زیر، پروتز پیشرفته با کنترل مفصل همزمان را نشان می دهد.

 

دانلود کلیپ

مغز انسان ، الهام بخش کوالکام در ساخت چیپ های خود یادگیرنده

مغز انسان ، الهام بخش کوالکام در ساخت چیپ های خود یادگیرنده

اخیرا طرحی تحت عنوان “پروژه مغز انسان” در سوئیس کلید خورده که هدف نهایی اش شناخت کامل مغز انسان و توسعه سریع ترین کامپیوتر جهان بر اساس مدل سازی از آن است. در این میان، شرکت های مختلفی از جمله کوالکام هم تلاش هایی را به طور جداگانه در این راستا صورت می دهند. محققین شرکت کوالکام توانسته اند رباتی را طراحی کنند که قادر به یاد گرفتن مهارت های جدید است و بدون نیاز به کدهای برنامه نویسی، در شرایط مختلف از عهده یک سری انتخاب ها بر می آید.

 این چیپ جدید که “پردازنده زیروث کوالکام” نامیده شده، در رده واحدهای پردازنده عصبی موسوم به NPU دسته بندی می شود. کوالکام برای این چیپ، یک سری ابزارهای نرم افزاری تدارک دیده که به کمک آن ها می توان، بدون کدنویسی، رفتار خوب و بد را به کامپیوتر ها آموزش داد.

 کوالکام برای تشریح بهتر این فناوری، از یک ربات استفاده کرده. این ربات یاد گرفته که تنها می بایست از موزائیک های سفید رنگ عبور کند. روش آموزش هم به این صورت بوده که ابتدا ربات را برای کشف محیط اطراف بر روی موزائیک های رنگارنگ رها کردند. هر گاه ربات بر روی موزائیک های سفید می رفت، این رفتارش مورد تشویق قرار می گرفت و به عبارت دیگر بازخورد مثبت می گرفت. این کار باعث می شد ربات در ادامه مسیر تنها به دنبال موزائیک های سفید باشد. بنابراین، بدون الگوریتم منحصر به فرد، یا کد خاصی، ربات یاد گرفته بود که باید موزائیک های سفید را دوست داشته باشد. 

 فناوری های به کار رفته در کامپیوترهای امروزی، در برابر توانایی های مغز انسان، بسیار پیش پا افتاده هستند. مغز انسان به کمک میلیاردها سلول عصبی، قادر است تعداد بسیار زیادی از محرک ها را که از حواس مختلف ما دریافت می شود، به طور همزمان پردازش کند. اما این فاصله باعث نمی شود که دانشمندان و محققین از تلاش برای مدل برداری از مغز انسان برای ساخت کامپیوترهای باهوش تر دست بر دارند.

 کوالکام تنها شرکتی نیست که در این مسیر قدم بر می دارد، شرکت آی بی ام هم پروژه ای مشابه، تحت عنوان سیناپس را پیگیری می کند. در این پروژه هم به جای تمرکز بر روی کدنویسی های شرطی معمول، بر روی اشیا و ایده ها تمرکز شده. تمام این اقدامات در یک جهت است: داشتن کامپیوترهایی با قدرت و هوشمندی چندین برابر کامپیوتر های امروزی؛ چیزی که با توجه به سرمایه گذاری های کلان این شرکت های چندین میلیارد دلاری، در آینده ای نزدیک محقق می شود.

دانلود کلیپ

موشک کاغذی موتوردار PowerUp 3.0 با گوشی هوشمند کنترل می شود

اوایل سال جاری میلادی، خبرهایی از PowerUp 3.0 شنیده شد. این کیت کوچک که به یک موشک کاغذی معمولی اما مجهز به موتور تبدیل می‌شود، از طریق گوشی های هوشمند کنترل می گردد. از همان زمان به بعد، Shai Goitein مخترع این وسیله ، برخی پیشرفت‌ها را بر روی اختراع خود اعمال کرد. اخیرا نیز یک کمپین Kickstarter را برای جمع آوری سرمایه به منظور تولید انبوه محصول خود راه اندازی کرده است و هم‌اکنون او توانسته از هدف مالی خود، بیش از ۹۶۰ درصد فراتر برود.

نمونه اولیه PowerUp 3.0 شامل یک پردازنده و خازن متصل به یک ملخ بوده و باله عقب آن را یک شفت فیبرکربنی تشکیل می‌داد که کاربران می توانستند همه این اجزا را به سادگی بر روی یک موشک کاغذی ساخته شده از کاغذ معمولی A4 یا کاغذ کپی ۸٫۵×۱۱ اینچ، سوار کنند. این نمونه آزمایشی، با یک نرم‌افزار کنترل پرواز بر روی یک دستگاه iOS جفت شده با بلوتوث ۴٫۰ ارتباط برقرار کرده و اجازه می‌داد تا یک خلبان انسانی، آن را به راست و چپ، و بالا و پایین هدایت کند.

در حال حاضر، نسخه بهبود یافته (۳.۱؟) این موشک کاغذی، آن خازن را با یک میکروباتری قابل شارژ با USB جایگزین کرده است –با کاهش اندازه ی برد الکتریکی، فضای لازم برای قرارگیری باتری ایجاد شده است. بر اساس گزارش‌ها، با وجود باتری و یک سیستم جدید مدیریت انرژی، زمان پرواز این موشک کاغذی نسبت به نمونه قبلی، ۱۰ دقیقه بهبود یافته است. Goitein همچنین یک ویژگی را به PowerUp جدید خود اضافه کرده که به طور خودکار، نیروی پیشران را در زمان دوران آن به چپ یا راست افزایش می‌دهد و موجب ساده‌تر شدن کنترل این موشک کاغذی می شود. بعلاوه، محدوده پرواز این پرنده ی کاغذی نیز به بیش از ۵۵ متر افزایش یافته است.

علاقه‌مندان به دریافت اولین PowerUp 3.0های تولید شده، باید ودیعه ای ۳۰ دلاری را برای پیش خرید آن پرداخت کنند. با پرداخت ۴۰ دلار بیشتر نیز به خریداران، یک شارژر قابل حمل ارائه خواهد شد.

نحوه کار سنسور های مادون قرمز

در طبیعت ما رنگ هایی رو داریم که قابل دیدن هستند مثل : آبی ، زرد ، قرمز ، بنفش ، صورتی و … ، اما رنگ هایی هم وجود دارند که دیده نمیشوند ، به نظر شما در رنگین کمان چند رنگ وجود دارد؟ ۷ رنگ ! بله در رنگین کمان ۷ رنگ وجود داره که دیده میشه ، که عبارت هستند از :

قرمز ، نارنجی ، زرد ، سبز ، آبی ، نیلی ، بنفش

اما آیا رنگ دیگری وجود ندارد ؟

 جواب مثبت است ، دو رنگ دیگر وجود دارد که ما با چشم غیر مصلح ان را نمیبینیم آن رنگها ماواری بنفش (بالاتر از بنفش) و مادون قرمز (پایین تر از قرمز ) است

در بازار الکترونیک شما با دیود های نوری به رنگ آبی زرد قرمز و … برخورد کرده اید و حتما از آنها استفاده هم میکنید ، به همین صورت دیود هایی داریم که نور مادون قرمز تولید میکنند که اگر انها را روشن کنید با چشم غیر مصلح دیده نمیشود و حتما باید با دوربین عکاسی یا فیلم برداری به آن نگاه کنیم ؛ به همین ترتیب گیرنده هایی داریم که قادرند نور مادون قرمز و شدت آن را تشخیص دهند که نمایی از شکل ظاهری انها در زیر آمده است.

اگر قبل از روشن کردن قرستنده در مقابل گیرنده با دستگاه مقاومت سنج (اهم متر) مقاومت دو سر گیرنده را اندازه بگیرید میبینید که مقاومت زیادی حدود ۱۰۰ کیلواهم دارد که تقریبا مثل یک کلید باز عمل میکند ولی هنگامی که فرستند را در نزدیکی گیرنده روشن میکنید مقاومت بین پایه های آن کم میشود و تقریبا مثل یک کلید بسته عمل می نماید .

وقتی کلید بسته است خروجی به صفر ولت و وقتی کلید باز است خروجی با مقاومت به ۵ ولت متصل میشود . حال اگر فرستنده دائما روشن باشد و یک جسمی جلوی رسیدن نور را به گیرنده بگیرد باز هم کلید باز است چون نور فرستنده به گیرنده نرسیده که آنرا وصل کند.

از این روش ، ما در روبات تعقیب خط برای پیدا کردن خط مشکی کِدر روی زمینه سفید و براق استفاده میکنیم .

به این ترتیب که اگر نور به طور کامل منعکس شد خطی در کار نیست اما اگر نوری منعکس نشد یا خیلی کم منعکس شد متوجه میشویم که روبات روی خط است .

ربات مکعبی شکل Cubli

ربات مکعبی شکل Cubli

در اکتبر ۲۰۱۳، خبرهایی در مورد مکعب های رباتیک کوچک به نام M-Block از دانشگاه MIT شنیده بودیم. ربات های M-Block، مکعبی فلزی هستند که از چرخ هرزگرد داخلیشان برای حرکت به اطراف استفاده می کنند و بعلاوه مکعب ها با آرایشی خاص از آهنرباها به یکدیگر می چسبند. در حال حاضر، دانشمندان ETH زوریخ از چیزی شبیه به M-Block پرده برداری کرده اند. ربات مکعبی Cubli نیز از چرخ هرزگرد برای حرکت به اطراف استفاده می کند و علاوه بر این، ربات مکعبی مذکور می تواند از این چرخ هرزگرد برای ایجاد تعادل بر روی یک گوشه خود بهره ببرد.

این ربات دارای اندازه ۱۵ سانتی متر در هر ضلع می باشد و شامل سه “چرخ حرکتی (momentum)” بوده که هر یک، قدرت خود را توسط موتور براشلس مخصوص به خود تامین می کنند، جایگاه این موتورها در وجه های مختلف می باشد. بعلاوه این ربات دارای سنسورهای داخلی، کنترل های موتور، باتری ها و ریزپردازنده می باشد.

سنسورهای اینرسی اجازه می دهند تا پردازنده، شیب و سرعت زاویه ای مکعب را برآورد نماید. در مورد ایجاد حفظ تعادل بر روی یک گوشه مکعب، ربات این طور عمل می کند: در ابتدا چرخ های خود را فعال می نماید، سپس چرخ ها با استفاده از گشتاور ترکیب شده و مداوما تعدیل شده ی خودشان، ربات را در جایگاه نگه می دارند. این ربات حتی می تواند تعادل خود را در زمانی که آن را به جلو هل می دهیم و یا هنگامی که سطح تعادلش کج شده است نیز حفظ نماید، به علاوه ربات می تواند در جایگاهش به دور خود بچرخد یا بر روی یک لبه، تعادل خود را حفظ نماید.

علاوه بر این ها، این ربات می تواند با راه اندازی یک یا تعداد بیشتری از چرخ های خود در سرعت های بالا حرکت نماید و سپس بطور ناگهانی برای انتقال تکانه از چرخ به خود مکعب، ترمز نماید. این حرکت اندکی ظریف اجرا می شود، چنانکه تنش مکانیکی ناشی از ترمز ناگهانی در اصل بخاطر تغییر شکل یافتن چرخ و قاب فلزی Cubli می باشد.

با استفاده از این روش ترمز، ربات هم اکنون می تواند از حالت خوابیده بر روی یک لبه خود بایستد و به ایجاد تعادل در گوشه اقدام نماید و سپس در هر جهت مورد نظری پایین بیاید. با تکرار این مراحل بارها و بارها، ربات می تواند به تدریج خود را از یک نقطه به نقطه دیگر بغلتاند.

در نهایت، امیدواریم که چنین تکنولوژی ای راه خود را به سوی چیزهایی مانند ربات های کاوشگر مورد استفاده در سطوح سیارات پیدا کند.

ربات مکعبی Cubli توسط Mohanarajah Gajamohan و Raffaello D’Andrea طراحی شده است.

ربات اسباب بازی لوله ای Sphero 2B

ربات اسباب بازی لوله ای Sphero 2B

Sphero 2B می تواند اسباب بازی ربات بعدی کمپانی Orbotix ، سازنده توپ های کنترل شونده توسط اسمارت فون Sphero باشد. این ربات لوله ای با سرعت ۱۶ کیلومتر/ساعت از قطعات قابل تعویض استفاده می کند و دارای چرخ ها، تایرها و قالپاق های متفاوت است که برای زمین های مختلف طراحی شده اند.

در Sphero 2B، برخلاف سایر محصولات Sphero که دارای شکل توپ مانندی بودند، Orbotix تصمیم به استفاده از یک طراحی لوله ای با چرخی در هر طرف گرفته است. این عمل به ربات آینده اجازه سرعت در طول ۴٫۳m/s را می دهد.

شکل جدید همچنین قابلیت مانور ۲B را فراتر می برد و قادر به کشیدن ترفندها و پرش های با سرعت بیشتر از این ربات است. وجود یک بدنه پلی کربنات با دوام بدان معنی است که این ربات می تواند در تقریبا تمامی شرایط سالم بماند، تعبیه چرخ ها، تایرها و قالپاق های قابل تعویض نیز به منظور اطمینان از اجرای خوب این ربات در زمین های مختلف می باشد.

۲B از طریق بلوتوث به دستگاه های iOS یا اندروید متصل خواهد شد و قادر به راندن در یک محیط باز است و یا مانند مدل های پیشین برنامه ریزی می شود. Orbotix همچنین در حال کار بر روی افزودن تکنولوژی اینفرارد داخلی در این ربات به منظور ارائه گیم پلی های چند نفره و تعاملی تر می باشد. این دستگاه از طریق USB شارژ می شود.

Sphero 2B که در رنگ های سفید و مشکی در دسترس می باشد، تا اواخر سال جاری به همراه Spheroهای توپی تر به فروش خواهد رسید. انتظار می رود که قیمت این محصول حدود ۱۰۰ دلار باشد.

در زیر می توانید ویدئوی تبلیغاتی از Sphero 2B را تماشا نمایید :

 

دانلود کلیپ

سنسور فاصله سنج sharp ، از معرفی تا راه اندازی

سنسور فاصله سنج sharp ، از معرفی تا راه اندازی

در گذشته گیرنده های IR فلزی شارپ همراه با یک مدار راه انداز و یک یا چند LED مادون قرمز استفاده می شد . این روش ورودی های منطقی ای برای هر LED ( با رسیدن نور به BASE آن ) می فرستاد ( منظور فتوترانزیستورهای گیرنده است ) . این روش یک کلک رشتی بود که به خوبی کار می کرد ولی محدودیت بازه حساسیت داشت و نیز نسبت به تداخل نور محیط حساس بود . بعلاوه به مدار راه انداز ، LED و تعدادی گیرنده نیاز داشت …