“Scout” یک قایق خودکار با ۴ متر طول می‌باشد که توسط گروهی از جوانان مستقل ساخته شده است و تلاش می‌کند که عرض اقیانوس اطلس را بپیماید. این ربات، سفر خود را از جزیره ی رود آیلند در ۲۴ آگوست آغاز کرده و اگر همه چیز خوب پیش برود، قرار است در یک مدت چند ماهه، به مقصد خود، یعنی اسپانیا برسد.
اسکات در حال حاضر حدود ۱۶۰۰ کیلومتر (۱۰۰۰ مایل) از مسیر ۵۹۰۰ کیلومتری (۳۷۰۰ مایلی) خود را پشت سر گذاشته است و اگر این سفر دریایی را با موفقیت به اتمام برساند، احتمالا در آینده به کتابهای تاریخ تعلق خواهد داشت.
عبارت “احتمالا” را برای این قایق بکار برده ایم زیرا اولین باری نیست که یک شناور رباتیک از اقیانوس اطلس می گذرد : Scarlet Knight (اسکارلت نایت) نیز یک ربات دریارو بود که توسط محققان دانشگاه راتگرز در سال ۲۰۰۹ بکار گرفته شد. اما به نظر می‌رسد که اسکات به چند دلیل، برتر از اسکارت می باشد.
همانطور که می بینید، اسکات ، اولین ربات شناور سطحی برای عبور از اقیانوس خواهد بود. اما اسکارلت به عنوان یک گلایدر اقیانوس شناسی شناخته می‌شد که همانند شنای دلفین ها، به بالا و زیر سطح آب می‌رفت و اکثر زمان سفر خود را در عمق اقیانوس سپری کرد.
خوب، شاید تمایز میان یک شناور سطحی و گلایدر اقیانوس شناسی از نظر افراد دریا ندیده، بسیار ظریف بوده و اهمیت چندانی نداشته باشد، اما دلایل دیگری نیز برای خارج کردن اسکارلت از کتاب رکورد عبورکننده های خودکار از اقیانوس اطلس وجود دارد. برای مثال، اسکارلت به وسیله ی یک کشتی در فاصله ی ۵۰ مایل دریایی از ساحل نیوجرسی راه اندازی شد و این ربات در فاصله ی دریایی بمراتب دورتر از اسپانیا، توسط کشتی دیگری بازیابی گشت. بنابراین آن در واقع هرگز یک سفر دریایی قاره به قاره را انجام نداده است.
اگر این دلیل را نکته‌ای جزئی و بی‌اهمیت تلقی کنید، احتمالا شما تاکنون سفری دریایی در دریاهای آزاد نداشته اید. در وسط اقیانوس، تقریبا چیزی زیادی برای برخورد وجود ندارد اما در نزدیکی ساحل، شما در خطوط کشتیرانی قرار دارید و قایق های ماهی گیری در اطراف آن به صورت مارپیچ حرکت می‌کنند و تورهای ماهی گیری را پهن کرده یا آن ها را به ساحل حمل می‌کنند و همچنین ترافیک تفریحگاه های ساحلی نیز به طور فوق‌العاده‌ای افزایش می یابد. اگر شما در چنین مکان شلوغی قایقرانی کنید، می‌شود حدس زد که مجبور به جا خالی دادن برای عدم برخورد با دیگر قایق ها خواهید بود. بنابراین این حقیقت که اسکارلت مجبور به تحمل مخاطره آمیزترین بخش از سفر در اقیانوس اطلس نبود، نکته‌ای قابل ملاحظه می باشد.
همچنین در نظر داشته باشید که اسکارلت می توانست از راه دور کنترل شود. در واقع تنها پس از گذشت زمان کمی از قرار دادن اسکارلت درون دریا، مشخص شد که مشکلی برای آن پیش آمده است و این مشکل به وسیله ی ارسال رادیویی برخی پارامترهای جدید، برطرف گردید. حالا چطور می‌توان گفت که این یک ربات کاملا مستقل بوده است؟
بعلاوه، اسکارلت نیاز به یک توقف برای برخی بازبینی ها داشت. با خاموش شدن در ساحل مجمع الجزایر آزورس، تکنسین هایی از دانشگاه راتگرز، اسکارلت را گرفته و زوائد دریایی چسبیده به بدنه ی آن را پاک کردند. آنها به جای آوردن اسکارلت به روی کشتی، این کار را درون آب انجام دادند. بنابراین از نظر فنی، سفر این گلایدر بی‌وقفه بوده است.
اما اسکات، برای ثبت رکورد خود، تحت مجموعه‌ای متفاوت از قواعد راه اندازی شده است. این ربات با موفقیت از ساحل عبور کرده و درون آب، با داشتن دو ریسمان مهار کننده، زیر خود را تمیز می کند. اسکات، بروز رسانی های تله متری (مسافت سنجی) خود را سه مرتبه در هر ساعت، با استفاده از یک فرستنده ی ایریدیوم ارسال می کند، اما هیچ دستور جدید یا پارامتری نمی‌تواند به آن فرستاده شود و این ربات باید به طور مستقل حرکت کند.
عملیات کاملا مستقل به معنی برخی مشکلات مزاحم خواهد بود. تیم اسکات نیز متوجه شد که قایق آنها کمی پس از شروع حرکت، مشکلی داشته است –یک اشتباه کوچک نرم افزاری که باعث شد تا این ربات، بسیاری از ایستگاه های دریایی برنامه‌ریزی شده را نادیده بگیرد (این اشکال، در کد در نظر گرفته شده برای جلوگیری از گم شدن قایق در پیشروی به سوی ایستگاه های شرقی بوده است). اما اسکات از این مشکل رهایی یافته و همچنان در حال حرکت به سمت اسپانیا می‌باشد. این تیم بسیار مطمئن است که اسکات به سمت ایستگاهی که در فاصله ی ۱۵۰ مایلی غرب مقصد نهایی اش، یعنی شهر Sanlúcar de Barrameda قرار گرفته، حرکت می کند.
اگرچه ساختار بدنه ی اسکات تا حدودی از تکنولوژی خوبی بهره می‌برد – فوم فیبر کربن فشرده Divinycell – بقیه ی قسمت های این قایق نسبتا ساده ایجاد شده است. پنل های خورشیدی متصل شده بر بالای بدنه، یک باتری لیتیوم-آهن-فسفات را شارژ می‌کنند که به نوبه ی خود، قدرت لازم برای یک موتور چرخنده ی معمولی متصل به زیر بدنه ی قایق را تامین می نماید. تحت شرایط ایده آل، باتری اسکات مقدار شارژ کافی را در طول روز کسب خواهد کرد تا موتور قایق بتواند در سراسر شب کار کند. تحت شرایط غیر ایده‌آل نیز در مواقع پایین آمدن ولتاژ باتری، موتور خاموش می‌شود و قایق بر روی آب معلق می‌ماند تا زمانی که باتری دوباره شارژ گردد.
اسکات تا حد زیادی قابلیت دریانوردی دارد حتی زمانی که هیچ قدرتی نداشته باشد بنابراین معلق ماندن بر روی امواج دریا، آن هم برای چند روز، چیزی مهمی نخواهد بود. حتی طوفان های شدید نیز نباید مسئله بزرگی باشند: عرشه فوقانی زاویه دار بوده و مقدار سنگینی از سرب قرار گرفته در زیر کف قایق، این اطمینان را ایجاد خواهد کرد که اگر این قایق منحرف یا واژگون شود، به سرعت می‌تواند حالت خود را اصلاح کند.
ساختار اسکات همچنین دارای دو ویژگی محافظت در برابر خرابی نیز می باشد. مورد اول، کامپیوتر آنبوردی است (یک آئوردینو) که به صورت اتوماتیک، هر چند ساعت یکبار ریست می‌شود. این کامپیوتر لازم است تا از قایق در برابر بی حرکت ماندن و مسدود شدن در مواقع نشت حافظه یا بزور دیگر مشکلات ظریف در کد آن، محافظت کند.
دیگر سنجش هوشمندانه ای که تیم سازنده به کار گرفته اند، برای برنامه‌ریزی قایق به منظور توقف و بک آپ گیری از مسیرهای کوتاهی است که در هر ۵ ساعت طی می کند. تصور تیم اسکات این است که این مانور همچنین می‌تواند به پاک کردن کف قایق و موتور از هر چیز شناوری که ممکن است به آنها بچسبد، کمک کند. آنها می‌گویند که این روش را تست کرده‌اند و نتیجه گرفته اند که به خوبی کار می کند.
تخمین زده می‌شود که بزرگترین چالش اسکات، برخورد با زباله های دریایی می باشد، بخصوص منحرف شدن با تکه پاره های خطوط ماهیگیری که می‌تواند به راحتی باعث خرابی قایق شود. همچنین خزه های دریایی و جلبک های شناور معمولی نیز می‌توانند باعث ایجاد مشکلاتی بشوند. به هر حال، اینکه اسکات بیشتر از یک چهارم مسیر کلی خود را پشت سر گذاشته است، امیدوارکننده خواهد بود.
