“شاتل فضایی” ممکن است از بین رفته باشد، اما بخشی از آن هنوز هم محکم و استوار به کار خود ادامه می دهد. بازوی رباتیکی Canadarm کانادایی برای اولین بار بر روی شاتل در سال ۱۹۸۱ نصب شد و جانشین آن، Canadarm2 ، هنوز هم در ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) در حال کار است و در انجام آزمایشات، حمایت از فضانوردان در پیاده روی فضایی و کمک به هدایت کشتی های باری بدون سرنشین فعالیت می کند. آژانس فضایی کانادا (CSA) اکنون بر روی نسل بعدی کانادارم (یا به اختصار NGC) در حال کار است که از مدل گذشته خود انعطاف پذیرتر و فشرده تر بوده و این نسل، بخشی از یک سیستم ۵ بخشه ی جدید است که برای برطرف کردن نیاز به بازوهای رباتیک، جهت کمک به تعمیر ماهواره ای و سوخت گیری طراحی شده است.
پروژه NGC تنها به ارتقای تکنولوژی بازوی رباتیک نمی پردازد، بلکه در حال گسترش آن به شکل یک سیستم جدید می باشد و هدفش تنها بهبود یک بازوی ربات نیست بلکه به دنبال توسعه یک شیوه از تکنیک های پیشرفته برای سازگاری با این رویکرد، باراندازی، خدمت رسانی در فضاپیماها برای تعمیر و نگهداری و همچنین سوخت گیری می باشد. به عنوان بخشی از این سیستم، پروژه NGC بر روی پنج بخش کار می کند.
Canadarm بزرگ نسل بعدی
“کانادارم بزرگ نسل بعدی” (تصویر زیر) که توسط مک دونالد، دِت ویلر و اسوشیتس LTE ساخته شده، یک نسخه جمع و جورو فشرده تر از Canadarm2 می باشد. مانند کانادارم۲، این مدل نیز دارای طول ۱۵ متر است و بزرگترین بخش از میان اجزای پنج گانه این پروژه می باشد. با شش درجه آزادی و سخت افزار و نرم افزارهای پیشرفته، قادر به مدیریت اتصال به فضاپیماهای بزرگ و عملیات سوخت گیری است اما این مدل همچنین از بخش های تلسکوپی و جمع شدنی ساخته شده بنابراین می تواند به کمتر از ۵ مترمکعب جمع شود و با توجه به این ویژگی قادر به سازگاری با فضاپیماهای کوچک تر نیز می باشد.
Canadarm کوچک نسل بعدی
این یک بازوی کوچک تر ۲.۵ متری است که مبتنی بر بازوی Dextre می باشد و همچنین در ایستگاه فضایی بین المللی ISS بکار می رود و می تواند به طور مستقل و یا به عنوان یک بخش الحاقی به کانادارم۲ عمل کند. این مدل برای شرکت در تعمیرات ماهواره ای با استفاده از مجموعه ای از ابزارهای تخصصی در نظر گرفته شده است. با استفاده از این مدل می توان به تعویض اجزا، حذف روکش های محافظ، بریدن سیم ها و باز و بسته نمودن دریچه ها به صورت خودکار و یا تحت کنترل از راه دور پرداخت.
عملیات بستر آزمایشی سیستم مجاورتی
بخش سوم سیستم، عملیات بستر آزمایشی سیستم مجاورتی است. این امر با استفاده از دو سیستم رباتیک صنعتی اجرا می شود که حرکات دو فضاپیمای بارانداز را شبیه سازی می کنند تا آن ها مانورهای خود را انجام داده و همچنین به ارائه روشنایی واقعی و بینایی دوربینی برای کمک به آزمون های شبیه سازی می پردازد.
سیستم الحاق نیمه مستقل
این بخش برای آزمایش روش اتصال دو فضاپیما به هم طراحی شده است. اتصال فضاپیماها برای نیم قرن است که انجام شده اما تماس برقرار کردن بین دو فضاپیمای مشترک یک نکته است و ایجاد این تماس هنگامی که یکی از آن ها نیاز به تعمیر دارد چیز دیگری می باشد، بنابراین هنوز جای پیشرفت زیادی وجود دارد. بر خلاف عملیات بستر آزمایشی سیستم مجاورتی، این سیستم برای تمرین خود-اتصالی واقعی استفاده می شود. ایده ی این قسمت، این است که با استفاده از بازوهای رباتیکی کنترل از راه دور، تحت اجرای یک عملیات کاملا خودکار، اتصال های پیشرفته انجام شود.
ایستگاه عملیات ماموریت
چهار مولفه پیشین با ایستگاه عملیات ماموریت NGC هماهنگ هستند. بر اساس CSA، ایستگاه عملیات ماموریت (MOS) به عنوان یک کنترل کننده کوچک ماموریت ها عمل می کند و قادر به مدیریت هر چهار بخش دیگر چه سخت افزاری و چه در شبیه سازی می باشد.
